De zakenman
Een paar dagen geleden kregen we een last minute boeking. Ik had de gast amper een bericht gestuurd of de deurbel ging al. Voor mij een Roemeens stel. Op de inrit stond een duurdere jonge middenklasauto.
De man vertelde mij een dramatisch verhaal. Hij en zijn vrouw hadden 2.000 kilometer gereisd om in Stadskanaal een bovenwoning te betrekken. Ze hadden al een huursom betaald, zo vertelde hij. Toen ze er aankwamen, bleek dat de bovenwoning brandgevaarlijk was en door de gemeente afgekeurd was voor bewoning. Die feiten klopten, zo had ik al ontdekt.
Het kwam er nu op neer dat het stel bij ons voor minimaal een nacht onderdak zocht en vervolgens op zoek zou gaan naar een huurwoning. Omdat hij alleen Roemeens en een klein mondjevol Engels sprak, vroeg hij mijn hulp bij het vinden van een huurwoning.
De huur voor een nacht werd betaald en ik ging voor het echtpaar, dat in Roemenie nog een 10-jarige zoontje heeft, op zoek naar een huurwoning in deze regio. Dat was, zo bleek mij al snel, bijna onbegonnen werk. Het aantal aangeboden huurwoningen was zeer beperkt en als ze er wel waren, was de door de Roemeen aangegeven huurprijs van 1.000 euro, inclusief gas en licht, niet haalbaar. Huurprijzen van 1500 euro en meer waren de maat. Bovendien werden er nogal wat eisen gesteld, ook financiele. Onmogelijk voor dit Roemeens echtpaar dat nog een tweede nacht bleef. De man drukte mij voor de kamer met een meelijwekkend gezicht 7 euro te weinig in de handen. Ik accepteerde het.
De volgende dag bleken hij en ik vruchteloze pogingen te hebben ondernomen bij onze zoektocht naar een huurwoning, maar uiteindelijk ontdekte ik nog een mooi gerenoveerd appartement in hartje Winschoten. De afspraak was snel gemaakt. Het Roemeens stel was binnen een half uur ter plekke. De man zou me daarna nog bellen, ook wat betreft een eventueel derde overnachting in onze B&B. Bovendien was ik benieuwd hoe het in Winschoten was afgelopen. Maar al wie belde, geen Roemeen.
Ik stuurde hem een aantal uren later een bericht dat hij zich moest schamen voor het feit dat hij niets meer van zich had laten horen. Het woord 'sorry' lag de man voor in de mond en ook nu kwam dat er weer uit. Hij had het bovendien te druk gehad om me te bellen. Daar bleef het bij.
Een keiharde zakenman zal ik nooit worden, maar ik heb me wel voorgenomen me voortaan als schoenmaker bij de leest te houden: het verhuren van een kamer. En niet meer.